|
در این کتاب، به فیلم‌های کارگردانان شاخصی مانند میشل خلیفی، رشید مشهراوی، علی نصار، ایلیا سلیمان و ... پرداخته شده. این فیلمسازها در پی فرم متفاوتی از بازنمود سینمایی موضوعاتی‌اند که در خارج از خاورمیانه قابل درک باشد. آن‌ها می‌دانند که آرمانگرایی صرف مهم نیست، و از اهمیت فرهنگ و آموزش و تحصیل برای خودشان و اعراب آگاهند و آن را مهم‌ترین سازمایه برای مبارزه و مهم‌ترین شالوده برای تغییر می‌دانند. به همین دلیل است که به دلیل دانش سینمایی و حساسیت‌های هنرمندانه‌شان در مواجهه با رویدادها، خلاقانه و نوآورانه از تکنیک‌های سینمایی استفاده می‌کنند تا ابعاد مختلف جامعه‌شان را بیان کنند. آن‌ها تصویرگر دال‌های غایبند، آزادی، حق زندگی معمولی، خانه و وطن، و همین غیاب‌ها حضوری ملموس و محسوس‌تر از واقعیات جاری دارند. برای پرداختن به این غیاب‌ها آن‌ها از تمهیدات مختلف و هوشمندانه‌ای بهره می‌برند تا یاد و خاطره مکان‌های از دست رفته را زنده نگاه دارند و در عین حال مصایب تبعید و حسرت برای گذشته و بازگشت آن را بازتاب دهند؛ خواه با پناه بردن به رویاها و فانتزی‌ها و خواه با ترسیم روزمرگی و تلاش سیزیف‌وار مردم. توجه آن‌ها به واقعیت ملی‌شان، عرضه تصاویری حقیقی از بطن محدودیت‌ها، توجه به لایه‌های اجتماعی، استفاده از تکنیک‌ها و گرامر سینما به شکلی خلاقانه، توجه به جزییات و... همه از تعهد سیاسی و اجتماعی این فیلمسازان فلسطینی حکایت می‌کند.
ترجمه این کتاب تلاشی است برای مقابله با تصویر و مفهوم تقلیل‌گرا و سطحی از جامعه و فرهنگ و مردم فلسطین. تلاشی است برای مقابله با تفسیرهای نادرست از واقعیت مبارزه و مقاومت فلسطینیان. درست مانند کارگردان‌های شاخص فلسطینی که انگاره‌های دوقطبی و ساده‌انگارانه ساخته و پرداخته رسانه‌های غربی از کشور و مردمشان را به چالش می‌طلبند، این کتاب نیز تصویر تازه‌ای از سینمای فلسطین و جامعه آن به طور کلی ترسیم می‌کند. و حتی شاید این سینما الگویی باشد برای فیلمسازانی که وزنه کیفیت را بر وزنه کمیت ترجیح می‌دهند. این کتاب نقطه آغازی است برای توجه بیشتر به سینمای کشورهای خاورمیانه و منبعی مهم برای پژوهشگران و دانشجویان علاقه‌مند به مطالعات تطبیقی سینمایی.
