نشریهی «سینماتوگراف» اولین نشریهی جدی سینمایی در دانشکده سینما-تئاتر بود که در عمر چهار ساله‌اش (اولین شماره در سال 1388 و آخرین شماره‌ی آن در سال 1392 بیرون آمد) جمعی از دانشجویان سینما (علاقمندان به نقدنویسی و ترجمه‌ی سینمایی) را دور هم جمع کرد. و اصلا براه انداختن سینماتوگراف واکنشی بود علیه اسنوبیسم برخی شبه نشریه‌های سینمایی و باندبازی‌هایشان (که به قارچ‌های سمی شبیه‌اند که دارند زیادتر می‌شوند). در یکی از گپ و گفتگوهای من و مسعود کمایی سردبیر نشریه، حرف از عباس بهارلو شد و کتاب‌هایش. هر دو از علاقمندان او بودیم و کتاب‌هایش را خوانده بودیم و تحسینش می‌کردیم: تراژدی سینمای کمدی ایران، زاویه‌ی دید در سینمای ایران، نقدنویسی در سینمای ایران، سینمای ایران برداشت ناتمام، فروغ فرخزاد و سینما، معرفی و نقد آثار ناصر تقوایی، امیر نادری، علی حاتمی و ... . از معدود افرادی که به شکلی جدی به سینمای ایران پرداخته بودند. وسواس او در پژوهش و نوشته‌هایش کاملا مشهود بود. فیلمشناخت او را که ورق می‌زدیم از آن‌همه دقت و وسواسی که به خرج داده بود، شگفت زده می‌شدیم (کافی بود یک پاراگراف از آن را با فیلمشناخت دیگری که در بازار بود مقایسه می‌کردی، و می‌دیدی که چقدر تفاوت هست). قرار شد مصاحبه‌ای با او انجام دهیم. من سوالات را نوشتم. می‌دانستیم او بندرت تن به مصاحبه می‌دهد. مهرداد عطاری هم اضافه شد و هماهنگی‌ها را انجام داد. بهارلو با خوشرویی پذیرایمان شد و با حوصله و بزرگوارانه به تک‌تک سوالات پاسخ داد. و حاصل مصاحبه‌ای خواندنی شد که در سینماتوگراف به چاپ رسید و در دانشگاه هنر و (تا جایی‌که یادم مانده، تعدادی هم) در دانشگاه سوره پخش شد. با اینکه حدودا پنج سال از این مصاحبه گذشته، اما هنوز تازگی و سندیّتش را حفظ کرده است. در این‌جا باید یادی از مسعود کمایی کنم که با سماجت و پشتکاری فوق‌العاده هفت شماره از سینماتوگراف را چاپ کرد و چه سختی‌هایی که متحمل نشد! از بدقولی‌های من و دیگران برای نوشتن مقاله‌ها و نقدها گرفته تا سنگ‌اندازی‌های مسوولان (که حتی از حد سنگ‌اندازی هم می‌گذشت و به سدسازی منجر می شد!) مسعود یک تنه بار همه‌ی مشکلات را به دوش کشید (از مشکلات روحی و روانی گرفته تا مالی را)، اعجوبه‌ای که بدون تلاش‌های او اصلا سینماتوگرافی وجود نداشت که چهار سال عمر کند... هرجا هست موفق باشد. وحیداله موسوی
دریافت فایل مصاحبه با عباس بهارلو
