توضیحی درباره‌ی این یادداشت: سال 89 بود که مدتی برای خبرگزاری آرتنا (که تازه تاسیس شده بود) نیز مطالبی می‌نوشتم. از آنجا که هدفم بارگزاری همه‌ی نوشته‌ها و ترجمه‌های جسته و گریخته‌ام در این وبلاگ است، این مطلب قدیمی را بار دیگر ویرایشی کرده‌ام و در وبلاگ گذاشته‌ام.
نوشته: وحیداله موسوی
«بی‌نظیر بوتو» فیلم بی‌نظیری است. در
عرض 115 دقیقه تاریخ پاکستان در دهکده‌ی جهانی روایت می‌شود و در بطن این روند،
پرتره‌ی تمام عیاری از بی‌نظیر بوتو ترسیم می‌شود. نگاه جامع الااطراف سازندگان به
ابعاد مختلف شرایط اجتماعی، تاریخی، سیاسی و فرهنگی، آنچنان شخصیت بی‌نظیر بوتو (و
تک تک آدم‌های دیگر در فیلم) را می‌پروراند که پس از پایان فیلم، دیدگاه‌های خاص و
تازه‌ای نسبت به اعمال خشونت‌آمیز، عوام فریبی، استبداد، آزادی، زنان،
سیاستمداران، کشور پاکستان و مسایل دیگر پیدا
می‌کنید.
فیلم
آنچنان به بافت و زمینه‌های دوره‌های مختلف تاریخی می‌پردازد که شخصیت‌ها برجسته
می‌شوند و در پیش چشم تماشاگر جان می‌گیرند. آدم‌هایی واقعی، باورپذیر، همانگونه
که هستند.
فیلم با
بهره گیری از تصاویر متنوع و گسترده‌ی آرشیوی و مصاحبه‌ها شکل می‌گیرد ولی این
تصاویر و مصاحبه‌ها با کمال دقت، ایجاز و هوشمندی انتخاب شده‌اند و در راستای همان
دیدگاه منسجم و کلی فیلم هستند. تک تک افراد خانواده‌ی بی‌نظیر، دوستان، روزنامه
نگاران، سیاستمداران و ... در راستای ترسیم پرتره‌ای جامع از بی‌نظیر به کار گرفته
می‌شوند و بخوبی پرداخت شده‌اند.
به عنوان
نمونه «طارق علی» روزنامه نگار شوخ طبع و موشکاف پاکستانی کاملأ از آدم‌های دیگر
متمایز است یا حتی افراد خانواده‌ی بی‌نظیر نیز آدم‌های متمایز با ویژگی‌های خاص‌اند.
دیدگاه واقع‌گرایانه و حتی بدبینانه‌ی دختر مرتضی (برادر بی‌نظیر) درتقابل با
دیدگاه خوش‌بینانه‌ی دختران بی‌نظیر قرار می‌گیرد. می‌توان با دیدن همسر بی‌نظیر
با بغضی که در گلو دارد، بدون هیچ کلامی به میزان عشق و علاقه‌ی
او به همسرش پی برد و . . .
ریتم
مناسب و پر سرعت فیلم، تماشاگر را تا پایان بر صندلی میخکوب می‌کند هرچند وقتی
فیلم به دوران اول و دوم نخست وزیری بوتو می‌رسد، اندکی از آن ضرباهنگ یک ساعت
نخست خود فاصله می‌گیرد ولی در بخش پایانی بار دیگر شاهد بازگشت به همان ضرباهنگ
سیال و سریع در بخش نخست فیلم می‌شویم. موسیقی به خوبی در خدمت فضاسازی بکار گرفته
شده است.
فیلم یک
نمونه‌ی تمام عیار از فیلم‌های مستند زندگی‌نامه‌ای است. بدون اینکه در دام مغلق
گویی، تکرار، کسالت، دگم اندیشی و احساسات فرو بغلتد.
خبرگزاری آرتنا، چهارشنبه 19 آبان 1389 - 19:39
